De mythe van zelfhulp

Hoofden vol met theorieën, filosofieën, psychologiën, ideologieën, geen ruimte voor de leegte.

Een nieuw paradigma waar wij gewoon mogen zijn. Verdriet, vreugde, liefde en pijn. Waarom zouden we het ene belangrijker maken? Waarom die eeuwige zoektocht naar zelfverbetering? Op de vlucht voor imperfectie. Worden we echt beter? Of voeden we het zelf alleen maar met meer pijn van de afscheiding: het lijden van het menszijn.

Zijn we niet gewoon collectief op de vlucht in een zoektocht naar geluk?

Sla je newsfeed open en zie hier; al die mensen beloven je:

• Het perfecte lichaam
• Een beter leven
• Gouden bergen

Blijf vooral streven naar zelfverbetering vanuit de overtuiging dat we allen niet goed genoeg zijn. Een hele economie gebaseerd op terkort.

Een tekort aan: liefde, schoonheid, inhoud, wanhopig op zoek naar opvulling van leegte.

Ik ben moe van die zoektocht naar een beter leven. Moe van al het streven. Moe van al dat “moeten”, perfecte ouder te moeten zijn. Wat is het voorbeeld dat we daarmee aan onze kinderen geven? Hoe kunnen we eigenlijk leven zonder al dat streven? Zonder te moeten verbeteren? Wat komt er dan in de plaats als we dat op zullen geven?

Leegte misschien?

Waarom zouden we bang zijn voor leegte? Is leegte niet gewoon ruimte? Heerlijke overvloedige ruimte? Ruimte om al die personas los te laten. Mezelf te ontdoen van al dat moeten. Jou te ont-moeten, te groeten. Elkaar te zien vanuit een hartsverbinding.

Je bent net zo slecht als ik

Je bent net zo perfect als ik

Je bent net zo mens als ik

Hoe bevrijdend is het om lo te laten en te gaan zien zoals het leven werkelijk is?

De verwachtingen los te laten.

Hoop houdt je gevangen in een beeld van de toekomst, die ontstaat vanuit een gevoel van tekort in het heden.

Zijn brengt je naar het hier en nu. Waarom zouden we op de dingen vooruitlopen?

Waarom zou het daar beter zijn als het hier al niet eens lukt alles volledig te omarmen?

Als we elkaar niet eens kunnen begrijpen? Doordat we onze huidige ervaring continue afwijzen? Altijd maar DAAR te moeten zijn.

Ze spreken over zelfliefde als de heilige graal, maar dat voed alleen maar het idee dat je afgesneden bent van het geheel. Alsof je een eiland bent die zichzelf moet versterken. Omdat je anders de zee niet kunt doorkruisen?

Wees eens de ultieme daad van liefde, door vanuit liefde alles radicaal te omarmen en je zult zien dat de scheiding tussen jou en de rest weg zal vallen.

Wees liefde en er is geen reden om van jezelf te houden. Wees een zelf die liefheeft.

De zoektocht naar een betere jij is juist de ultieme daad van afwijzing en de bron van al je lijden.